ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ

Սա մտածում է, որ ինքը` դանակ,

Նրա ձեռքը բան չի ընկնում

Թե ասես. «Մատըս վարունգ է»

Իսկ ա՜յս տիպը, հապա տեսեք.

Ձրի պատանք թե լինի

Իսկ ինչո՞ւ, ինչի՞ համար

Սա տուն չի շինել

Սա, թե տեղն եկավ

Ականջովը մեկ

Այս տի՞պը: Քո տանը լակում

Գողի հետ նա գառը աղում

Թե տեղը գա` այս մարդուկը

Ի՜նչ ասեմ խելքդ

Հիսուն տարի առաջ ծնվեր

Լավից դժգոհ

Ի՞նչ ես պահանջում

Ուղտը չի տեսնում

Իմաստուն էր, բայց շատ ձգեց

Ախ, ինչպես է, որ չի հոգնում

Դեռ ձմեռ չեկած

Ախ, գոնե անփակ

Ամռան շոգին պաղ շվաքում

Երեկ` ուրիշ եղանակ

Բեղերը քեզ քիչ են թվում

Չէիր կարող երեկ ասել

Քո կյանքը ապարդյուն անցավ

Նա այնքան ջահել է դեռ

Գարունն է գալիս, դիմավորեցե՜ք

Նա դուրս է տալիս

Ինքը մի նոր

Բավական է

Նա սուտ է փչում: Թե սուտը բռնես

Հետըդ «ուռռա» բերեցիր

Թե նա մի քիչ վատ է զգում

Գրաբար բառ է. այդ ի՞նչ ասել է

Շնախոտ լինի

Աչք մտնողը աչքի ընկավ

Գործի գլուխ ես

Ինքն էլ գիտի, որ գործից

Գլխի է ընկել

Դուք հիշո՞ւմ եք

Ականջը սրած` ականջ է դնում

Հացը դարձրել է ձիավոր

Զարմանքդ զո՜ւր է

Բա՜խտ է հարկավոր, ամեն տգետից

Աչք մտնելու համար նա մի հատ է

Ինքը հոպոպն է հոտած

Ձյունը ի՞նչ է իմանում

Ա՜խ, արդեն ականջ է ծակում

Սարն ի՞նչ գիտե

Նույն հին վանքն է

Հիմար ժպիտով

Եթե ասեմ

Տանը լինեմ, լինեմ մայթում

Իմ սրտի սյունը

Ես բռնել ուզեցի

Մաղի մեջ

Թե ինձ համար ինչ է պահված

Հովիտը ինքս տվեցի

Դո՛ւ ես ձգում

Մի ամի՞ս է, թե՞ մի տարի

Թե ինձ այրեց

Ո՞ւր ես` չկաս

Տաքն ի՞նչ իմանա

Մեր տունը մեկ չէ

Իր մասին, հայտնի բան է

Ի՞նչ անենք

Ես այնպես հեշտ էի տարվում

Գիտե՞ս, սիրելի՛ս

Ո՞նց սուտ ասեմ. չէ՛, բարակ չի ու թևի մեջ

Աչքըս բաց

Ես քո մասին

Ի՜նչ ես տանջում, կամ թո՛ւյլ եղիր

Թող լինի այնպես

Ես գիտեմ, կհանդիպենք դեռ

Աչքերս վառ լույսի սովոր

Դու ինքդ քեզ տաքանում ես

Եթե անգամ այնպես փայլես, ոնց ամենքը

Մեղուն ինքն էլ չգիտե

Լինում է այսպես էլ կյանքում

Ինչ էլ որ անես - հարյուրը` հարյուր

Ուրիշ ես դառնում ամեն օր

Նորից երգում, մորմոքում է

Հեշտ բան չէ, ջա՛նըս, ճիշտ ժամանակին

Անհարմար է բոբիկ քայլել

Կարդալ Ժողովածուն