ԱԿԱՆՋԴ ԲԵՐ ԱՍԵՄ
ՎԵՐՆԱԳԻՐԸ ՎԵՐՋՈՒՄ XI
Նա թարգմանիչն է ձեր այն (ինչերի՞),
Որ չեն հասցըրել անգամ մի՛տք դառնալ,
Այլ ընդամենը շարժում են հոգու,
Խաղ են մկանի
Կամ արյունի եռք...
Նույն ինքը նա է,
Որ լաց է լինում
Խաղալիք ուզող ձեր երեխայի
Անմեղ աչքերով,
Եվ ժպիտ դառնում
Ձեր նորածինի երեսի վրա...
Թեպետ չգիտի ճամփան էլ ձեր տան
Եվ ո՛չ մի անգամ չի եղել այնտեղ,
Բայց ձեզ այնքան է բարեկամ ներքուստ,
Որ նրա վրա նույնիսկ չի հաչի
Ձեր զգոն շունը...
Նա ձեր փոխարեն
Ձեր երազներն է տեսնում քնի մեջ...
-Այդ... ե՜ս եմ որ կամ:
31.XII.1959թ.
Թիֆլիս
ԱՄԵՆԻՑ ԱՌԱՋ ԵՍ ՀԱՅՐ ԵՄ
Երբ անլուսընկա ու պարզ երկնքում
Աստղաբներ են երևում նորից`
Բնակալներով իրենց հատ ու կենտ
Կամ թխսկան հայցող ձվակույտերով,
Երբ իր սև կաթով գիշերը բարի
Շեկ լուսաբացն է մայրաբար սնում,-
Կրկին խոսում է հայրությունն իմ մեջ:
Աշխարհի բոլո՜ր որբ մանուկներին
Որդեգըրելու այն միտքը կպչուն,
Որ սոսնձվել է իմ հիմար սրտին
Ու դարձել նրա թաղանթը երկրորդ,
Այդ միտքը նորի'ց-կրկի'ն-վերըստի'ն
Ճչում է իմ փակ երակների մեջ:
Ուզում եմ, որ ինձ «հայրիկ ջա՜ն» կանչեն
Աշխարհի բոլո՜ր-բոլո՜ր ծայրերից:
Ուզում եմ, որ գան,
Թղթերս խառնեն,
Քաշեն մազերըս,
Նստեն ծնկներիս,
Պաչպչվենք ամուր,
Եվ պարզ նկատեմ
Իմ իսկ սեփական նմանությունը
Բոլորի՜ դեմքին,
Շարժուձևի մեջ-
Շեկ լինեն թե թուխ,
Աղջիկ թե տղա...
Ես կասկած չունեմ,
Որ եթե հանկարծ գա մի հարցասեր
Եվ ինձ` քնածիս,
Ինչպես որ հարկն է դեռ չարթնացըրած`
Հարց տա.
_Ի՞նչ ես դու ամենից առաջ,-
Ես կասկած չունեմ,
Որ դեռ չզարթնած,
Դեռ քունը գլխիս.
-Ամենից առաջ ես հա՜յր եմ, - կասեմ....
19.XII.1959
Թիֆլիս