ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ
***
Սա մտածում է, որ ինքը` դանակ,
Աշխարհն էլ շատ է նման դմակի,
Բայց տանը, տեսե՛ք, ի՜նչ ձև է տալիս
Անստորագիր մի նոր նամակի.
«Այսինչ-այնինչը դմակ է ուտում
Եվ թշնամաբար չի էլ նկատում,
Որ այդ դմակը դիպել է մի օր
Մաքու անմաքուր կեղտոտ քամակին...»
***
Նրա ձեռքը բան չի ընկնում-
Եվ... չհավան է:
Սրա գլխում բան չի մնում-
Ամբարտավան է:
Տանտիրուհին անշնորհք է-
Միսն է այրել թեժ կրակին,
Մեղավորը ո՛չ թե ինքը,
Այլ... խեղճ թավան է:
***
Թե ասես. «Մատըս վարունգ է»,
Աղ կառնի ու մոտ կվազի,
Թե ասես. «Աչքըս դուրս եկավ»,
«Տուր տանեմ խեղճ կատվիս» կասի:
Բայց փորձիր հիմար գտնվել`
Հունվարին մրսել ու հազալ,
Լեղաճաք կփախչի հեռու.
«Նման է թոքախտի հազի»:
***
Իսկ ա՜յս տիպը, հապա տեսեք.
Ձվի մեջ էլ մազ է փնտրում,
Ոչ թե աչքիդ... ակնոցի՜դ մեջ
Վտանգավոր խազ է փնտրում:
Թե սկսես. «Հնում լավ էր...»,
Հո չի հարցնի, թե ինչն էր լավ,-
Նույնիսկ կիսատ քո խոսքի մեջ
Իր դարն ապրած ֆազ է փնտրում...
***
Ձրի պատանք թե լինի`
Ափալ-թափալ կմեռնի,
Ասես «ձուկ է», հավատա,
Օձ էլ լինի` կբռնի:
Եթե չունի ինքը շահ`
Չի հասկանա ոչ մի բառ,
Եթե մեջը շահ ունի`
Շան լեզուն էլ կըմբռնի:
***
Իսկ ինչո՞ւ, ինչի՞ համար
Այս մեկին ուշք չեք դարձնում.
Մի ասեղ պիտի առնի`
Պողպատի փութն է հարցնում,
Իսկ կողքին թե մարդ չկա`
Էլ ի՜նչ հարց - ի՜նչ պատասխան,-
Թե հավը ձեռքից թռավ`
Անփետուր ճուտն է վերցնում:
***
Սա տուն չի շինել`
Գիտի, թե սյունը տան մեջ է բուսել:
Նա, որ չի վազել`
Անցնե՜լ է ուզում, ոչ միայն հասնել:
-Խոսելը հեշտ է, հոսե՜լն է դժվար-
Հո՛ւն է հարկավոր,
Սյունը չի բուսնի,
Ինչքան էլ գոռաս.
«Տո՜ւն է հարկավոր»:
***
Սա, թե տեղն եկավ`
Աջով գրածը ձախով կջնջի,
Սա, թե նեղն ընկավ`
Մոր սիրողին էլ «հայրիկ» կկանչի,
Սա, թե բեղը կա`
Միրուք կսարքի մազից էլ ձկան...
Ճիշտ է, դեղը կա,
Սակայն այս ցեղը բուժելու բան չի:
***
Ականջովը մեկ
Թթու թան չարժե,
Կարծում է` պիտի
Եվ լեռներ շարժե,
Իսկ լեռներն, ինչ խոսք,
Չեն շարժվում տեղից,-
Նա կարող է լոկ
Աթոռներ շարժել:
***
Այս տի՞պը: Քո տանը լակում՝
Ուրիշի դռանն է հաչում,
Ուտում է իր կուտն ա՛յս բակում՝
Ձուն ածում է մեկ ուրիշ քուչում:
Դու, ի՞նչ է, չգիտես ինչո՞ւ:
Զգայուն առագաստ ունի.
Հասկանում, զգում է իսկույն,
Թե քամին ո՛ր կողմն է փչում: