ԳԻՐՔ ՄՆԱՑՈՐԴԱՑ

ԻՄ ԿՏԱԿԸ 2

Ա՜խ, այդ բիճերը,
Որ ծեր են ծնվել...
 
                 Զավա՛կըս,
         Հիմա ես նրանց առաջ
Նույնիսկ, ազնի՜վ խոսք, ինձ վատ եմ զգում:
         Ինձ վատ եմ զգում,
Որ չարացել եմ ես նրանց վրա,
Որ թշնամի եմ համարել նույնիսկ,
          Մինչևիսկ ատել:
 
          Սխալվել եմ ես:
          Հիմա նրանցից
Շնորհակալ եմ, անկեղծ եմ ասում:
         Շնորհակա՜լ եմ:
         Չէ՞ որ ինձ համար
Լավ է, որ նրանք կան ու կլինեն:
Չէ՞ որ հենց նրանց ծերության ֆոնին
Ջահելությունն է շեշտվում-ընդգծվում:
Լավ է, որ կյանքում հաղթել են նրանք:
Լավ է, նույնքան էլ արդարացի է:
Ախար ամեն մեկն ունի իրավունք
Գոնե մի՜ անգամ իր կյանքում հաղթելու:
         Հերթը նրանցն է -
         Թող հաղթեն այսօր,
Բայց չէ՞ որ վաղը դու ես հաղթելու
         Կամ քեզ նմանը:
 
Եվ ճիշտ են, ճիշտ են բոլո՜րն աշխարհում -
Քսո՛ւն, տխմա՛րը, խե՛ղճը, սրիկա՛ն:
         Կյանքում ամե՜ն մարդ,
         Կյանքում ամե՜ն ինչ
         Ունի իրավունք
Արդարացնելու իր գոյությունը:
 
         Եվ որտեղի՞ց բերք,
Թե պարարտանյութ չպիտի լինի:
         Ի՞նչ ապաքինում,
         Թե չի եղել ցավ,
         Թե ախտ չի եղել:
Ի՞նչ վերածնունդ,
Եթե չի եղել մահացու դադար:
 
Երջանկությունն էլ չէ՞ որ հենց այն է,
Որ չկար երեկ և այսօր հասավ...

19.XII.1959թ.
Թիֆլիս


Lilas
⇑ Наверх
⇓ Вниз