ԳԻՐՔ ՄՆԱՑՈՐԴԱՑ

ՊԱՐՏՔԻ ՏՈԿՈՍՆԵՐԸ

Առավոտն է հասունանում՝ մտքի նման.

Պիտի պոռթկա նա շատ շուտով

Եվ սրտաքամ իր իսկ հյութով

Կրկին ներկի

Երկին-երկիր:

Օրն է գալիս

Պարտատիրոջ վստահությամբ,

Իբրև անգութ մի վաշխառու:

Պարտ եմ իրոք՝

Սիրո՛ դիմաց,

Ու պարտավոր եմ վճարել մի կարոտով,

Որի շահն է իրեն ծածկում...

Ու ես

Հոգնած ուրախությամբ

Հեռվից հեռու ժպտում եմ քեզ

Սիրո՛ղ, ներո՛ղ ու համբերո՜ղ մի ժպիտով...

Հանկարծակի-միանգամից

Արբունքի է հասնում քամին,

Եվ ձները

Նրա տաք-տաք ակնարկներից ամաչելով՝

Տեղն ու տեղը հալվում են լուռ:

Վտիտ վտակն աչքիս առաջ

Նույնքան արագ

Հասունանում-դառնում է կին

Ու փռվելով փարթամ մեջքին՝

Սարսռում է...

Միայն ես եմ, ես եմ մնում նո՛ւյնը կրկին՝

Նո՜ւյն մշտական պարտապանը

Իմ գերհասուն սիրո դիմաց,

Եվ պարտավոր եմ վճարել մի կարոտով,

Որի շահն է իրեն ծածկում:

Իսկ քո սե՜րը...

Ե՞րբ պիտի նա հասունանա:

Թե չէ, գիտե՞ս,

Եթե անվերջ այսպես գնա՝

Ես երբևէ պարտք չե՜մ փակի.

Պարտքը, գիտե՞ս, նա՛, դռան պես,

Իր կողպեքով ինձ կփակի...

23.III.1964թ.
Դիլիջան