ՄԱՐԴԸ ԱՓԻ ՄԵՋ

ՏԽՐՈՒՄ ԵՄ

Հոգուս վրա տխրություն է հաճախ թառում,

Երբ թաց աշնան չոր խաշամն է ծածկում առուն,

Չոր խոտի հետ երբ այրվում է թուփը կանաչ,

Երբ մենք՝ հիմար տղամարդիկ, չենք նկատում ազնիվ կանանց,

Ու երբ գուսան-չալ կաքավն է ընկնում վանդակ,

Իսկ երգ ատող,

Նվագ հատող

Մարդը դառնում... մեկենասի ձուլված քանդակ...

Ես, սրտիս տեղ, իմ կրծքի տակ

Տխուրաչյա մի կաքավ եմ հաճախ զգում...

27.V.1957թ.
Մոսկվա