ՆՈՐԻՑ ՔԵԶ ՀԵՏ

ԻՍԿ Ի՞ՆՉ ԱՆԵՆՔ

Ես տեսնում եմ՝ չես հավատում ո՛չ իմ, ո՛չ քո անցյալին.

Մեր հարուստը՝ աչքիդ աղքատ, կեղծ է թվում պանծալին։

Դու կարծում ես, որ ամե՜ն ինչ, ո՜ղջը սուտ էր մեր միջև,

Ճիշտ էր միայն երկար ճամփան՝ լիքը փշեր ու խճեր։

Ճիշտ էր միայն սպասումը, որ և անցավ ապարդյուն -

Իզո՜ւր էին մեր սրտերը սպասումից թպրտում։

Ճիշտ էր միայն արբեցումը այն սին բախտով, որ եկավ,-

Նա ոսկի չէր, այլ ոսկեզօծ, հետո՝ պղինձ, վերջը՝ կավ...

Ես տեսնում եմ՝ չես հավատում դու անցյալին իմ ու քո,

Չես հավատում ու չես տարվում նաև դու մեր գալիքով։

Չես հավատում, թե նա կգա, թե կլինենք բախտավոր,-

Քեզ ամե՜ն ինչ փուչ է թվում և ամեն ինչ՝ ախտավոր։

Քեզ թվում է, որ մենք իզո՜ւր հանդիպեցինք մեկմեկու,-

Ո՛չ մեր սրտում՝ երջանկություն, ո՛չ մեր կյանքում՝ մեծ բեկում...

Իսկ ի՞նչ անենք, ո՞նց բաժանվենք, երբ սրտերը իմ ու քո

Թե սիրով էլ չեն շղթայված, գեթ կապված են տանջանքով...

26.X.1955թ.
Մոսկվա