ՆՈՐԻՑ ՔԵԶ ՀԵՏ

«ՀԵՔԻԱԹԸ»

Իմ լուսեղենի՛կ, իմ աննմա՛ն,

Իմ ապագա՛, գալի՜ք...

Ի՞նչ ես անում արդյոք հիմա,

Իմ հեռավո՜ր բալիկ:

Բարձիդ տա՞կ ես թևդ կոխում

Ու խորամանկ ժպտում,

Թե՞ վեր կենում ու կիսամերկ

Մահճակալում պտտում:

Թե՞ մայրիկիդ հյուսքը բռնած

Քրքըջում ես անմեղ,

Թե՞ «կարդում ես» քո չըմբռնած

Գրքույկները գունեղ:

Թե՞ երգում ես, արտասանում

«Բանակային եմ քաջ»...

Բանակային ե՛ս եմ, բալիկ,

Մա՛յրդ, պա՛պըդ անգամ:

Բանակայի՛ն, որ մոտ չգա

Ոչ մի գայլ ու գազան,

Ոչ թե, բալիկ, քո իմացած

Հեքիաթներից դաժան,

Ո՛չ աշխարհից քո իմացած

Սև ու Ճերմակ դևի:

Կա մի ուրի՛շ դև ու աշխարհ՝

Ամբողջովին դեղի՜ն:

Դու չգիտես դեղին դևին՝

Գայլի ախորժակով:

Ապրում է նա մեզնից հեռու,

Օվկիանոսից այն կողմ...

Քեզ այդ մասին կպատմեմ ես

Հետո՜, հիմա քնի՛ր:

Այնժամ գուցե դա իսկապես

Հեքիաթի պես լինի...

29.II.1952թ.
Մոսկվա