ՆՈՐԻՑ ՔԵԶ ՀԵՏ

Ո՞Վ ԳԻՏԻ

Դու այնքան չքնաղ, այնքան սիրուն ես,

Այնպես գերում ես, այնպես կախարդում.

Դու խայտանք բերող մատաղ գարուն ես,

Որ ամեն ինչ է իր ճամփին հարթում:

Չգիտեմ՝ իրոք դո՞ւ ես գեղեցիկ,

Թե սիրո համար լավ է և վատը,

Ինչպես որ սուրբ էր հին եկեղեցի՞ն:

Թե՞ սուրբ է եղել միայն հավատը...

15.IV.1948թ.
Երևան