ՆՈՒՅՆ ՀԱՍՑԵՈՎ

ԱՆԾԱՆՈԹՈՒՀՈՒՆ

Ես մտածում եմ.

Կանցնի մի շաբաթ,

Ու ես վերըստին կտեսնեմ նրան,

Ում հանդիպեցի առաջի՜ն անգամ,

Եվ մի-երկու բառ փոխանակեցինք`

Չծանոթացած:

Կտեսնեմ նրան

Ու կասեմ «դու»-ով.

-Թույլ տուր տամ մի հարց,

Բայց շատ եմ խնդրում,

Որ դա չհաշվես բնավ հաճո խոսք:

Անցել է ահա ուղիղ մի շաբաթ,

Եվ ողջ մի շաբաթ ժպտացել ես ինձ,

Անվե՜րջ-անդադա՜ր ժպտացել:

Ինչո՞ւ:

Եվ ի պատասխան ի՛նչ էլ իմանամ,

Ի՜նչ էլ ինձ ասես`

Ես գոհ կմնամ,

Իսկ եթե շիկնես`

Առավե՛լ ևըս:

Իսկ եթե շիկնես`

Կշարունակեմ.

-Երկու փոսիկը,

Որ կա երեսիդ,

Ամբողջ մի շաբաթ լեցուն է եղել

Հմայքի ծովո՜վ:

Ես նո՛ր հասկացա,

Թե ոնց է լինում,

Որ հողագընդի կլոր կողերից

Ծովերը երբեք չեն թափվում ներքև,

Ու չեն դատարկվում այն փոսիկները,

Որ մենք կոչում ենք ծովերի հատակ...

Եվ ի պատասխան ի՛նչ էլ իմանամ,

Ի՜նչ էլ որ ասես`

Ես գոհ կմնամ:

Միայն... միայն թե դու չնկատես,

Որ հանկարծ ես քեզ`

Անծանոթուհուդ,

Դիմել եմ «դու»-ով:

Թե չնկատես`

Ես այնժամ կասեմ.

-Դե՜, անո՛ւնդ ասա...

29-30.IV.1959թ.
Մոսկվա