ՍԻՐՈ ՃԱՆԱՊԱՐՀ

ԵՐԵՎԱՆԻՆ

Նա փոխվում է ամեն վայրկյան՝

Արբունքահաս պատանու պես,

Ե՛վ դեռ մանուկ, և՛ առնական,

Արբունքահաս պատանու պես:

Երեկ՝ խաղում փոշիներում,

Լվացվում է այսօր նա, տե՛ս,

Հայելակերպ ավազանում

Արբունքահաս պատանու պես:

Ինքն իր աչքում երեկ տգեղ,

Ինքն իրենից դժգոհ այնպես,

Հիմա հրճվում է իրենով՝

Արբունքահաս պատանու պես:

Արբունքահաս պատանու պես

Նոր է միայն նա կյանք մտնում,

Նա ինքն իրեն նոր է գտնում

Արբունքահաս պատանու պես:

Բայց և հիմա պա՜րզ է այնպես

Նրա գալիքն ու ապագան՝

Երբ որ դառնա նա առնական

Արբունքահաս պատանու պես:

Սա պատմելու բան չէ,

Սա զգալո՜ւ բան է...

Ա՛խ, ինչքա՜ն է տանջել

Ինձ իմ Երևանը:

Շենքերին ես նայում,

Պալատներին վսեմ,

Եվ ուզում ես անվերջ

Խոսե՜լ, խոսե՜լ, խոսե՜լ:

Եվ ուզում ես խոսել

Ինչ-որ ուրի՜շ ոճով,

Բայց կորչում է ասես

Հայերենը քո ճոխ:

Մի «չքնաղ» է մնում.

Մի «հոյակապ», մի «պերճ»,

Մի մեծ «չնաշխարհիկ»,

Մի «վեհ» փոքրիկ և՝ վե՛րջ:

Ու ծով հիացումը

Քարանում է, լռում:

Քարանում է այնպես,

Ինչպես հեքիաթներում:

Լեզուդ համրանում է,

Լոկ հայացքդ է խոսում,

Կարծես մոռանում ես

Քո մայրենի լեզուն...

Սա պատմելու բան չէ,

Սա զգալո՜ւ բան է:

Դրա համար պիտի

Տեսնել Երևա՜նը:

Քաղաքամերձ անտառն իր կանաչին

Դանդաղ և աննկատ

Դեղին ոսկեթել է ընդելուզում:

Նորքի կտուրներին դդում ու չիր

Արեգակի վերջին

Լիցքերն են ծուլորեն կորզել ուզում:

Ցածում՝

Արարատյան տաք հովտի մեջ,

Հորդ անձրևից հետո, Երևանն է շողում

Աշնանային շոյող արեգակի ներքո:

Եվ կամարնե՛րը կոր,

Եվ լորինե՛րը մայթամերձ

Շողշողում են, զինվում մի նոր կախարդանքով՝

Անձրևաթաց փողոցների հայելու մեջ

Ճանաչելով իրենք իրենց

Ու մնալով խիստ գոհ:

Ցածում Երևանն է,

Որ թռչելով Զանգուն և անցնելով այն կողմ՝

Կանգ է առել մի պահ,

Որ շունչ առնի, ապա

Նորից ձգվի դեպի Էջմիածին, Փարպի.

Նա՛, որ իր մի ձեռքը Քանաքեռին հպած,

Մյուս թևը իր բաց

Տարածում է դեպի այն լեռը, որ

Հին լեգենդից բացի՝ հայտնի է նոր

Մեր հայկական գերբից:

Երևանն է շողում իբրև հսկա մագնիս,

Իր կողերից կախած բազում նոր ավաններ՝

Փոքրիկ երևաններ,

Որոնք իրար հանդեպ, իբրև հարևաններ,

Նախանձո՛տ չեն, սակայն նախանձախնդի՜ր են.

Ասֆալտ ու տուֆ հագնել,

Երևանի կողքին ինքնավայել կանգնել -

Նրանց համար ահա թե ո՛րն է խնդիրը:

Իսկ այդ ավանների անուննե՜րը խոսուն.

Նոր Կիլիկիան ահա,

ահա Արաբկիրը,

Ահա Նոր Արեշը,

Նոր Զեյթունը:

Յուրաքանչյուր ավան

տարբեր մի երկիր է,

Եվ ամեն մի երկիր

Արժանացել հարկի,

Լոկ այստեղ է գտել

վերջին հասցեն,

տունը:

Կարելի է կարծել, որ աշխարհը համայն

Սեղմվել ու փոքրացել

Եվ ձգվելով թովիչ այս քաղաքից՝

Նրա շուրջն է սիրով խմբվել հիմա:

Ի՞նչ է, արտառո՞ց է, զարմանալի՞:

Մի մոռացեք սակայն, որ այս հարցում

Քար զարմանքի բոլոր փակ դռներն է բացում

Տխուր մեր անցյալը -

հին բանալին:

Մինչդեռ նորը, խնդրե՛մ.

Իբրև արվեստագետ և իսկական, և մեծ,

Խոսում է ո՛չ այնքան, որքան ցույց է տալիս.

Երևանն է շողում

Արարատյան բեղուն տաք հովտի մեջ:

Երևանն է շողում

իբրև հսկա՜ մագնիս...

06.VII.1946թ. [1946թ.]
Չանախչի