ՍԻՐՈ ՃԱՆԱՊԱՐՀ

***

Մեր տնից ձեր տուն՝ կավաշեն մի պատ,

Եվ այգուց այգին՝ մի բարակ առու,

Մեր հին տանձենու ճյուղը մրգապատ,

Մեր փշատենին մեջքով իր սապատ

Ձեր այգու մեջ են մրգերը փռում:

Մեր տնից ձեր տուն մի պատ է միայն,

Իմ սրտից սիրտըդ՝ պարիսպ ահագին,

Որ ինձ օղակեց այս երեկոյան,

Ինչպես նշանի մատանին քո այն՝

Զվարթ աղմուկում նշանդրեքի:

Մեր այգին ցավից կուչ եկել հիմա,

Ցանկապատվել է փշով մասրենու,

Եվ ամոթահար՝ քո դրժման համար՝

Ձեր ասող-խոսող առուն էլ հիմա

Թփերի մեջ է անվերջ թաք կենում:

Զարմանքից ապշած՝ մեր հին տանձենին

Բարի գլուխն է թափ տալիս ցավով.

Մեր անուրջներին, շշուկին սովոր՝

Ուսն է թոթափում և ձեր հացենին -

Իրավունք ունի, նա՜ չէ հանցավոր:

Հիմա ի՞նչ անել, ի՞նչ է հարկավոր:

Թո՛ղ որ ժողովը քո հարցը քննի,

Թո՛ղ որ քեզ այնտեղ կոչեն «քաղքենի»,

Թո՛ղ որ հորջորջվեն «պսակ ու քավոր»,-

Սերը չես ծածկի փրփուրով քենի...

Մեր տնից ձեր տուն՝ լոկ ցածրիկ մի պատ,

Իմ սրտից սիրտըդ՝ պարիսպ ահագին:

Քո մատի վրա դեռ թանաքապատ

Այդ դո՛ւ ես կրում մատանիդ հպարտ,

Բայց նա սեղմում է ի՛մ սիրտն ու հոգին:

14.V.1946թ. 20.VII.1953թ.
Երևան Նավչալու