Դուք հիշո՞ւմ եք.

Գործը միշտ էլ

Մեր ձեռքով էր

Գլուխ գալիս,

Բայց - թե ինչո՞ւ-

Նրան էին

Մեծարանքով

Գլուխ տալիս:

Ականջը սրած` ականջ է դնում, 

Ականջի պոչով նա մեզ լրտեսում, 

Հետո գնում է իր նման մեկի 

Ականջը լցնում` ստեր փսփսում... 

Նման մարդուկի ամենախոշոր 

Բրդուջը պիտի ականջը թողնել,

Իսկ մենք հայրաբար - և հիմարաբա՜ր- 

Այս հանցագործի ականջն ենք քաշում:

Հացը դարձրել է ձիավոր,

Ինքը դարձել է ոտավոր-

Ու չի հասնում նրա հետքից,

Բայց քաղցից էլ չի մահանում:

Նա ինքն իրեն և՛ դատավոր,

Ե՛վ իրենից գանգատավոր`

Բողոքում է ինքն իրենից,

Ու վճիռը... չի կայանում...

Զարմանքդ զո՜ւր է:

Չէ՞ որ հին խոսք է.

Հացը մի թուր է,

Որ տափակ կողմով նույնպես կտրում է:

Եվ կամ, որ նույնն է.

Շունը որ շուն է`

Ուտելիս նա՛ էլ

Ձայնը կտրում է:

Բա՜խտ է հարկավոր, ամեն տգետից

Ախար կադրերի բաժվար դուրս չի գա:

Զգո՜ւյշ քսմըսվիր - շողոքորթվելը

Բոլոր պետերին, դժվա՜ր, դուր չի գա:

Ես հասկանում եմ քո շվարմունքը.

Ոսկե միջի՛նն էլ քեզ ձեռք չի տալիս-

Ոսկե միջինը մի սերմ է հաճախ,

Որ կանաչում է, բայց... բե՜րք չի տալիս: