Իր մասին, հայտնի բան է,

Փորձանքը լուր չի տալիս:

Դու եկար ճիշտ որ այդպես,

Բա այդպես հյո՞ւր են գալիս:

Դու եկար և ամե՜ն ինչ

Արեցիր տակնուվրա:

Ես հիմա ինչպե՞ս ասեմ,

Թե` փորձա՛նք, զո՜ւր ես գալիս:

         Ի՞նչ անենք, 

Թե առուն բարակել է,

         Բայց չէ՞ որ

Նա մի օր ոռոգել է,

         Բայց չէ՞ որ 

Ավերված այս դաշտերը

         Նա մի օր`

Մեռնելով` նորոգել է:

Ես այնպես հեշտ էի տարվում,

Ես այնպես հեշտ էի վառվում,-

Իմ թելած ասեղի վրա

Հուլունքի պես էին շարվում:

Եվ հանկարծ... ես` վաղո՜ւց հանգած,

Վառվեցի և ի՞նչ - քո սառցից...

Հե՜յ գիտի. ծովերից անցա

Ու հանկարծ... խեղդվեցի առվում:

Գիտե՞ս, սիրելի՛ս,

Ո՛վ է անխելքը,

Եվ անբուժելի`

Ո՛ր խոցն ու վերքը.

-Երբ ո՛չ թե կտրում, 

Այլ համբուրում ես

Քեզ անխղճորեն 

Հարվածող ձեռքը:

Ո՞նց սուտ ասեմ. չէ՛, բարակ չի ու թևի մեջ

         չի առնվի քո իրանը:

Ինչպե՞ս ասեմ, թե քեզ նման կին չի տեսել

         Հաֆեզների պերճ Իրանը:

Իսկ հագածըդ գործարանի ծաղկուն չիթ է -

         ո՛չ աբրեշում, ո՛չ ծիրանի:

Ասեմ սակայն. նրա համար, որ իմն ես դու,

         ինքս եմ տալիս ինձ երանի: