Աչքերս վառ լույսի սովոր`

Ես հիմա տանջվում եմ խավարից.

Ես` վարժված ոստանիկ կյանքի`

Զրկված եմ և մոտիկ գավառից:

Երեկվա իմ վարդավառից

Ի՞նչ մնաց - այս շապիկըս թաց,

Կախվելու մի պարա՜ն մնաց

Իմ սիրո հարուստ ավարից:

Դու ինքդ քեզ տաքանում ես

Եվ ինքդ քեզ հաճախ պաղում,

Ու թվում է տեսնողներին,

Թե ինքդ քեզ դեր ես խաղում:

Քեզ, երևի, կհասկանան

Միայն նրանք, որ կաղում են,-

Երանի չէ՜ր ոտքըդ լիներ,

Հոգին էլ է հաճախ կաղում:

Եթե անգամ այնպես փայլես, ոնց ամենքը,

Քեզ չե՜ն տեսնի,- ի՞նչ իմանաս:

Եթե անգամ այնպես քայլես, ոնց ամենքը,

Տեղ չե՜ս հասնի,- ի՞նչ իմանաս:

Տե՛ս, շատերը չեղած գարուց

Բերք են վերցնում մեկին հազար,

Իսկ քո ոսկի ցորենից էլ` մեկ էլ տեսար`

Փո՜ւշ կբուսնի,- ի՞նչ իմանաս:

Մեղուն ինքն էլ չգիտե,

Թե խայթելիս կսատկի:

Ցողունն ինքն էլ չգիտե,

Որ կթոշնի` թե ծաղկի:

Դու, որ մարդ ես` ոչ մեղու,

Ոչ էլ ցողուն մի անշունչ,

Ամեն «սխալ» մի՛ ձաղկիր,

Ամեն «սխալ» մի՛ շտկիր:

Լինում է այսպես էլ կյանքում.

Իրավ են միշտ իրենց կարծում

Եվ այնպես պատժում են դաժան,

Երբ թեթև զանցանք ես գործում-

Այնքա՛ն խիստ և այնքա՜ն դաժան,

Որ, գիտե՞ք, մեզ պատիժ տալով`

Շատ թեթև զանցանքի դիմաց

Շատ ծանր հանցանք են գործում: