ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Պոկված անտառից՝

Մենակ ու մռայլ,

Մի ծառ է ցցվել բարձունքի վրա:

 

Ինչպե՜ս չի սիրում անտառը նրան,

Ինչպե՜ս է ծաղրում,

Քրքըջում վրան,

Ի՜նչ է թե հսկան 

Այս թզուկների 

         կամքին

         ու

         կյանքին

Չի՛ կարողանում իրեն ենթարկել,

Ի՜նչ է թե նրանք չե՛ն կարողանում

Իրենց նեղվածքում սրան բանտարկել...

 

Եվ չի՛ հասկանում անտառը հիմար,

Թե ծառն այդ ինչ է անտառի համար.

 

Կաղնի՜ն՝

Անտառի կանաչ շանթարգե՜լ...