ԳԻՐՔ ՄՆԱՑՈՐԴԱՑ

ՀԱՆԵԼՈՒԿ ԱՌԱՋԻՆ

-Իսկ այդ ի՞նչն է,

Որ երբ հասավ՝

Փախցընում է մեր քունն աչքից:

Պապիկն իսկույն հազն իր հազաց

Ու երբ պրծավ բարեհաջող,

Իսկույն ասաց.

-Ծերությո՛ւնը:

Պատերազմի երես տեսած

Հայրիկն ասաց.

-Գերությո՛ւնը:

Մայրիկն ասաց.

-Մերությո՛ւնը:

Ու կրկնեց.

-Մերությո՜ւնը:

Փոքրիկ տղան

Փոքրիկ ափը զարկեց ափին

Ու ձայնիկն իր միացնելով

Զնգուն ծափին՝

Չասա՜ց... գոռա՛ց.

-Ձմեռ Պապի՜ն:

Իսկ աղջիկը արբունքահաս՝

Վառված ձեռով

Հարդարելով իր վարսերը՝

Ոչի՛նչ չասաց.

Բայց մտածեց.

-Պա՞րզ չէ, սե՜րը...

01.III.1967թ.
Արզնի