ՆՈՐԻՑ ՉԵՆ ՍԻՐՈՒՄ, ՍԻՐՈՒՄ ԵՆ ԿՐԿԻՆ
ԻՐԻԿՆԱՄՈՒՏ
Իր արդուզարդից օրը մերկացավ ՝
Խափշիկուհու պես,
Ու մնաց այնպես, ինչպես կար` սևո՜ւկ։
Աստղերը վերում`
Շնիկների պես,
Պպզեցին կրկին։
Ցրտեց։
Լույսերը հետո՛ կվառվեն։
Օրվա այս պահին
Մեղք է զբաղվել որևէ գործով։
Մեղք է մինչև իսկ շոյել ու սիրել։
Թո՛ղ զսպանակված ու ամենամուտ լռությունը գա,
Ու նրա շնչից`
Թոքերի նման դանդա՜ղ ուռչելով`
Ամանեղենը թո՛ղ խոհանոցում ինքն իրեն զնգա,
Իսկ քարանձավում մեր ականջների
Թո՛ղ չղջիկի պես ձայները քնեն,
Եվ աստվածները զարթնեն մեր հոգում`
Մեզ հաշտեցնելով ցրտին ու մթին...
Ի՛նչ լավ է, որ դու
Չես ապրել սիրո արվարձաններում
Եվ միայն նրա կենտրոնը գիտես:
Ի՜նչ լավ է, որ քո
Նորաձևորեն դիզված մազերում
Ունես հնաբույր բարության հետքեր`
Թելեր սպիտակ։
Ի՜նչ լավ է, որ դու լռում ես կողքիս`
Անտառաբնակ աքիսի նման,
Իսկ քո տամկացած աչքերում հիմա
Թառում են ահա փոքրիկ փասյաններ...
Ափսո՜ս... ուրեմըն` լույսերն են վառվում։
26.XI.1963թ.
Երևան