ՆՈՒՅՆ ՀԱՍՑԵՈՎ

Ո՞ՒՐ Է ԳԻՇԵՐԸ ՀԱԶԱՐՄԵԿԵՐՈՐԴ

Անձրևն իր հալված երկար մատներով

Մատնահարում է լռին մայթերի գորշ ստեղները,

Եվ ամայացած-քնած քաղաքում

Սկիզբ է առնում մի խուլ եղանակ,

Որտեղ մաս ունի

Աշնան ծառերի դանդաղ դեղնելը,

Ե՛վ այն ամուրին,

Որ պաղ սենյակում քնել է մենակ,

Ե՛վ այն բողոքը,

Որ դատարանում իզուր չի հարգվել,

Ե՛վ այն կարոտը,

Որ սրտի վրա`

Իր տիրո՜ջ վրա,

Նոր տեր է կարգվել,

Ե՛վ այն աղջիկը,

Որ գեշ երազից ճչում է անձայն,

Ե՛վ այն հուշերը,

Որ եկան անկոչ,

Ես վռընդեցի՜,

Բայց էլի՛ չանցան:

Չանցա՛ն

Եվ հիմա,

Ինձ հետ միասին,

Ականջ են դնում,

Թե անձրևն իր պաղ, երկար մատներով,

Իր վատ նվագից չվհատվելով,

Ինչպե՞ս է ծեծում

Համըր մայթերի ստեղնաշարը:

Եվ իմ տխրության,

Չանցնող կարոտի առատ պաշարը

Համալըրվում է գթոտ խոսքերի նոր մթերումով:

Քո հեռո՜ւ-հեռո՜ւ պաղ մայթերում ո՞վ,

Ո՞վ կարող է քեզ այն խոսքերն ասել,

Որ եկել ահա բկիս են հասել.

-Իմ սիրտը

Սիրո հազար գիշեր է ապրել ու տեսել,

Իսկ ո՞ւր է հապա,

Ո՞ւր է գիշերը հազարմեկերորդ:

Մինչև վերջ պատմել ինչո՞ւ չես ուզում,

Ինչո՞ւ չես ուզում,

Իմ Շահրազադե՜:

Դու ո՞ւմ ես ուզում մահից ազատել...

14.X.1959թ.
Չանախչի