Սակայն չկաս դու, չկա և ուրիշը...

Պոեզիայի դերը չունի իր կերտողը,

Թեկուզ հավաքված է վարագույրն ու կուլիսը,

Չի երևում սակայն արժանավույն քերթողը...

 

...Այստեղ, ահա, պոե՛տ, սառչում է շրթներիս

Համարձակությունը, որպես ջրասառույց,

Եվ ինչ ցանկանում է սիրտս, ների՛ր,

Գուցե անմիտ երազանք է՝ եթերակառույց,

Որի հանդեպ միշտ ուղեղս լախտ է հանել,

Ուղեղս միշտ մնացել է ամբաստանող...

Բայց հիշո՞ւմ ես, շատերն ամբաստանել

Եվ քշել է նրանց ուրագանը տատանող

Մինչև Հոկտեմբերը մեր կարմրակարմիր...

Թերևս քշվելու արժան է և իմ ամբաստանող միտքը,

Գուցե իղձն այդ չունի դեռ միս ու մարմին...

Բայց, ինչ որ է՝ կասեմ այն բարձրաձայն, քանզի նրա հետքը

Արնածիր է իմ սրտում, և ճնշող է, ինչպես հսկա քար մի,

Գիտե՛ս, կամենում եմ դողացող շրթներով շշնջալ,

Շշնջալ ականջիդ, կամացուկ, որ ոչ ոք չլսի,

Որ հետո երբ անզոր լինեմ, չծաղրեն ինձ, չխնդան,

Ինչպես խեղկատակի վրա՝ պարսկական Մեջլիսի: