Sevak

ԱՆԼՌԵԼԻ ԶԱՆԳԱԿԱՏՈՒՆ

ՂՈՂԱՆՋ ՀՈՒՍՈ

Ութսունմեկ թիվ: Վաղարշապատ: Էջմիածին: 
Միրգ ու փոշի: Անխիղճ արև: 
Շողամրցում Մասիսների, Արագածի: 
Սրբագործված հին-հին քարեր: 
Եվ Մայր Արաքս: Եվ Մայր Տաճար: 
Տաճարի շուրջ՝ սուրբ-սուրբ վանքեր, 
         Հնչող, 
         Շնչող, 
         Կանչող զանգեր... 
Եվ Ճեմարան՝ մտքի կաճառ: 
 
Ճեմարանի բակում արձակ, 
Որտեղ էլ որ աչք ես ածում՝ 
Զարմանալի հավաքածու 
Խոսվածքների, տարազների: 
Ու բոլորի դեմքի վրա՝ 
Վա՛խ, սպասո՛ւմ, անքնությո՛ւն, 
Խոսուն հետքեր երազների: 
 
Ամեն մեկը՝ մի գավառից, 
Եվ բոլորը՝ դեռ աղվամազ: 
Ամեն մեկը խիտ խավարից՝ 
Երազում է լույսի մի մաս, 
         Նույնն է ուզում. 
         Ուսո՛ւմ, ուսո՜ւմ...
Եվ նրանց մեջ՝ սրան նայիր, 
Հագին տարազ տաճկահայի. 
Կարմիր շապիկ, կանաչ վարտիք՝ 
Վրան պնդած մազե գոտիկ, 
Նախշուն գուլպա՝ վրան զոլեր, 
Ու պոչավոր մաշված սոլեր: 
Դեմքը՝ գունատ, բայց խորոտիկ, 
Իսկ հայացքը՝ քելե՜ր-ցոլե՜ր... 
 
Ամենքն՝ իրար մոտիկ-մոտիկ, 
Իսկ նա՝ անվերջ մեն ու մենակ: 
Թե զարնեին սրտին դանակ՝ 
Մի պուտ արյուն դուրս չէր հոսի: 
Ո՞նց չմնա նա մեկուսի, 
Ո՞նց խառնըվի, ասի-խոսի, 
Թե... հայերեն վատ է խոսում: 
Բայց նա, մեկ էլ Աստված գիտի, 
Թե ինքն ինչպե՜ս, ոնց է ուզում 
         Ուսո՛ւմ, ուսո՜ւմ: 
 
         Սակայն նրան 
Ո՞վ կընդունի, այն էլ... որտե՜ղ - 
Մի հոգևոր ուսումնարան, 
Որի սանը մի օր պիտի 
Հագնի սքեմ վարդապետի: 
              Իսկ նա.... 
         Եվ նա վաղը պիտի 
Երգի ի լուր և ի վճիռ 
Համայն Հայոց Հայրապետի...
Lilas