Sevak

ԱՆԼՌԵԼԻ ԶԱՆԳԱԿԱՏՈՒՆ

ՂՈՂԱՆՋ ՄԱՐՄՆԱՎՈՐՎԱԾ ԵՐԱԶԻ

Քանի՜ աչիկներ, մանչուկնե՜ր քանի, 
Քանի՜ նորատի, պարման-պատանի 
Աչքները սևսաթ, դեմքերը սուտակ, 
Ձեռքներին սրինգ, շեփոր ու ջութակ, 
Դպրոցից գալիս - դպրոց են գնում՝ 
Պայուսակներում ու թևերի տակ 
Քո երգ ու տաղի պրակները տաք... 
 
-Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ, եկ ու հավատա՜:
 
Որպես նորորակ հոյակապ տաճար 
Եվ մեր պատմության ու մեր քերթության 
Օջախ մի անշեջ ու սուրբ մի կաճառ, 
Մատենադարա՜նն ահա, Խազագե՛տ, 
Մի շենք փառակազմ ու հրաշակերտ, 
Ամենապարփակ մի շտեմարան, 
Որտեղ պահվում է հունձքը մեր հոգու՝ 
Մեսրոպյան տառի կնիքը վրան, 
Եվ նրա կողքին՝ մեկ այլ շինություն 
Անցուդարձողի ուշք ու միտք գերող. 
Հայոց Առաջի՜ն Կոնսերվատորիան՝ 
Քո ամենասուրբ անունը կրող... 
 
-Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ, ու խոսքեր ճարիր...
 
Մկրտված ոգով քո սուրբ հանճարի՝ 
Քանի՜ երգչուհի, քանի՜ հայ երգիչ, 
Եվ քանի՜- քանի՜ հայ երաժիշտներ՝ 
Քոյասիրահար ու քեզապաշտներ, 
Ելած քո ազգի բեղուն ընդերքից՝ 
Բեմերի վրա համայն աշխարհի 
         Մեր տաղ ու պարի
         Թովչանքն են ցրում, 
         Բուրմունքը փռում 
         Մեր բան ու բառի: 
 
-Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ, մի՛ ժպտա բարի...
 
Մեր երգի հունը լայնացընելով,
Համանվագի շարքեր ծնելով՝
Ճախրում են Նորքից մինչևիսկ Նյու-Յորք,
Սևանից մինչև գոռ Նիագարա
Քանի՜ երգաստեղծ ու նվագարար:
Ու նրանց ամեն նոր համերգի մեջ,
Ու նրանց իրե՛նց - և ամենքի՜ մեջ -
Դո՜ւ ես. հոր նման արյուն ես դարձել,
Փոխարկվել ջղի, նոր ձև ստացել:
Դո՜ւ ես, Նահապե՛տ, դու ես այն յան-ը,
Որ հայություն է հաղորդում նրանց
Իսկույն ճանաչվող հայ ազգանվանը.
Հայկական շունչն ու անտես այն ոգին,
Որ համակում է նրանց ամենքին,
Եվ որ աշխարհն է զգում-հասկանում,
Ինչպես Եվրոպա՛ն, այնպես էլ Ասիա՛ն.
Այն շունչն ազգային, մշտառկա ոգին,
Որ կյանքում նո՛ւյնպես ունի ազգանուն՝
Քո՜ անունը սուրբ, քո՛՝Կոմիտասյա՜ն...
 
-Դե ե՛կ, մահացա՜ծ, ու մի՛ համբառնա,
Դե արի՛, պանդո՜ւխտ, երկիր մի՛ դառնա...
Lilas