Մտքերով տարված խորհուն քայլելիս 

Դավադըրաբար ոտք էին տալիս, 

Թիռ-թավագըլոր անվի ճաղերում 

Քինախնդրորեն փայտ ու ձող խրում: 

         Բայց նա՝ Առաքյալ, 

         Պիտի՛ որ կյանքում 

Չկարողանար երբեք ընդհատել 

Իր ճանապարհը առաքելական: 

 

         Բայց նա՝ Ուսուցիչ, 

         Ի՜նչ էլ որ լիներ, 

Պիտի՛ որ դառնար մեռած խազերի 

         Առաջին դպիր, 

         Միակ քերական, 

         Թաղվածը պեղեր, 

         Շաղվածը թեղեր, 

         Բերեր մեկտեղեր 

Մեր խաղ ու տաղի մոտիկ-հեռական... 

 

         Նա՛,

Որ ծնվել էր ապրելու կյանքով մի ընկերական, 

Ուրախանալու միայն ազգովին, 

Տրտմելու դարձյա՛լ ամբողջ համայնքով,- 

Հիմա ստիպված ապրում էր մենակ՝ 

Մենավո՛ր ծառի խշշոցով տխուր, 

Մենավոր ծառի ամբո՜ղջ հմայքով: 

         Միայնա՜կ մի ծառ, 

         Պտղատո՛ւ, 

         Հսկա՛, 

Որին առիթով և կամ անպատճառ 

Անվերջ փայտլեխում ու քարում էին, 

Պտղի պտկումին խանգարում էին 

         Մե՛կ օր, տասնըմե՛կ, 

         Բայց... քանի՞ տարի, 

         Եվ մի՞թե ցմահ... 

 

Եվ ինչպես կոպը վտանգի դեպքում 

Աչքերն է ծածկում բնազդով բարի, 

Այդպես, Վարդապե՛տ, այդպես էլ հիմա, 

Կտրելով իրենց խորդուբորդ ուղին, 

Ոտներդ են ահա տալիս զարտուղի՝ 

Էջմիածնից քեզ հեռացընում, 

Տանում և մի օր... Պոլիս հասցընում: