Բայց երբ վերըսկսենք մեր զրույցը կիսատ,

Որ կոչվում է կարծեմ բացատրություն,

Ինչ որ կոկված-սոկված խոսքերի տակ ծանոթ

Պիտի ջանամ ծածկել լռությունըս հսկա,

Որ դրանով, հանկարծ, քեզ չվիրավորեմ:

 

Միշտ խորհելով նույնը՝ պիտի չասեմ նաև,

Որ ինձանից երբեք դու չե՜ս ազատվելու,

Ինչպես չես ազատվի ո՛չ թե միայն փեշից,

Այլ քո մաշկի՜ց նաև,

Որի վրա

Իմ մատներն են թողել իրենց դաջվածքը խոր,

Որ չպիտի ջնջվի մոռացումից անգամ...

 

Պիտի չասեմ նաև,

Որ աչքերս էլ փակեմ՝

Իմ հայացքը կզգաս դու քո մեջքո՜վ նույնիսկ,

Անգամ հազարավո՜ր կիլոմետրի վրա:

Ու սայթաքես եթե կամ քայլերըդ խառնես՝

Զուր մի՛ կարծիր, թե դա դարուփոսից եղավ:

 

Այդ իմ հայացքն է քեզ շփոթեցնում հեռվից...