Սերն ինձ համար կյանքում այն կնիքն է եղել,

Որ միշտ դրոշմում են ոսկու վրա:

Եթե կյանքըս զուրկ է այդ կնիքից սիրո՝

Եվ սեփակա՛ն աչքիս կեղծ է թվում ոսկիս:

 

Հիմա... որտե՞ղ ծախսեմ

Եվ ո՞ւմ ծախեմ ոսկիս,

Ինչպե՞ս հավատացնեմ, թե կեղծվա՜ծ չէ, ինչպե՞ս,

Եթե ինքս արդեն չեմ հավատում դրան,

Եթե ինքըս գիտեմ, որ նա պիտի

Այս քեզազուրկ օդից ժանգապատի...