Նորահաստա՜տ մի սեր և նորաքա՜նդ մի սեր,-

Սա մի պատմություն է, որ չի հնանալու,

Ինչպես երբևիցե չեն հնանա

Մահն ու ծնունդը նոր,

Լացը երեխայի

Ու ծերացած աչքի արցունքոտվելն անլաց.

Ինչպես երբևիցե չեն հնանա

Բախի զրույցները արարչի հետ,

Կասկածն Օթելլոյի՝

Իմ հորեղբոր որդու,

Եվ իմ Սոկրատ պապի վարքը ծանոթ...

 

Դերը չսիրվածի կամ մերժվածի

Ես՝ կարող եմ խաղալ նո՛ւյն հեշտությամբ,

Ինչ հեշտությամբ կյանքում պիտի դառնա

Համ չզգացող մարդը՝ լավ գինեգործ,

Գույն չջոկեղ մարդը՝ լավ ծաղկագետ:

 

Մերժված ես չե՛մ եղել

Ու չե՜մ լինի - երբե՛ք:

Եվ ինձ չսիրելը - անհնար է նույնքա՛ն...

Ես լոկ նահանջում եմ,

Որ սկըսվեմ նորի՜ց...