ՈՒՇԱՑԱԾ ԻՄ ՍԵՐ
VI
Ինձ բռնեցի հանկարծ ես այն բանում,
Որ ոտքերըս հաճախ ինձ, ակամա
Անվերջ այգիներից - այգիներ են տանում:
Իսկ դուք մի՛ շտապեք հանցանքի մեջ բռնել:
Այգիներ եմ գնում ո՛չ թե նրա համար,
Որ շրջում են այնտեղ կանայք ամե՜ն ոճի.
Կանայք՝
Նման նրբին ճենապակու.
Հիանալ ես ուզում, ուրիշ ոչի՜նչ...
Կանայք՝
Նման շքեղ սիրամարգի.
Իրենք՝ անգույն, մինչդեռ նրանց հագի՜ն...
Կանայք՝
Նման դռան, որ չեն փակում.
Կողպեք բաց անելու ո՛չ մի հակում...
Եվ աղջիկնե՜ր.
Աչքերն այնպե՛ս վճիտ,
Որ լեռնային ջրին եթե ասես՝
«Ջինջ ես աղջըկական աչքերի պես»,
Ջուրը հիացմունքից կլճանա մի պահ,
Շո՛յված կզգա այնպե՛ս,
Կզգա այնպե՜ս հպարտ:
Եվ աղջիկներ բազո՛ւմ-
Այնպես նազո՜ւն,
Նազո՜ւկ,
Որ ամե՛ն մի պախրա,
Ամեն եղնի՛կ,
Այծյա՜մ
Ցնծությունից պիտի շիկնի ներքուստ,
Եթե լսի հանկարծ իր հասցեին.
«Ասես աղջիկ լինի, ահա թե ի՜նչ»:
Եվ աղջիկնե՜ր-
Այնքա՛ն կախարդիչ ու թովիչ
(Նրանց թովչանքն արդյոք ի՞նչ մակդիրով չափես),
Եվ աղջիկնե՜ր-
Թովիչ՝
աղջըկա՛ պես...
Բայց ինձ այգի են տանում ոչ թե նրանք՝
Ո՛չ թե այս բոց կանայք,
Աղջիկներն այս կրակ,
Ո՛չ էլ անծանոթին
Իբրև մոտիկ,
Վերջ ի վերջո «դու»-ով անվանելու հույսը...