Փոքր ինչ կուզիկ է - այր մի տարեց:

Հոնքերը թավ են: Աչքի կոպին

Փոշու մի խավ է հանգիստ թառել:

Ճակատը լայն է: Փունջ մի մազի,

Որ օրորվում է անգամ հազից,

Կիսով օղակվել և աննշմար

Կազմել է ահա հարցական նշան:

Նա անխոս է միշտ, անխոս ու լուռ

Եվ լռությունն այդ իմաստալի

Ահա այս մուրճն է լոկ թարգմանում:

Իսկ նա, այդ մուրճը,

Օ, ինքնասեր է ամեն բանում,

Հպարտությամբ է հպարտանում:

Այսինքն նա, այդ փոքրիկ մուրճը,

Լոկ իր ձայնին է ականջ դնում,

Երբ անտարբեր են հանդեպ նրա,

Երբ չեն նկատում նրան շուրջը...

Եվ մենք, որ այսքա՛ն, այսքա՜ն լուրջ ենք,

Իսկապես՝ ե՞րբ ենք լսել նրան...