ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հուսահատության պահե՞ր։ 

Ինչպե՜ս չէ. 

Լինում են, լինո՜ւմ, 

Նույնիսկ ավելի՛, քան հարկավոր է։ 

 

Հուսահատվում եմ ինքըս ինձանից. 

 

-Երբ շատ լավ գիտեմ, 

Որ պետք է ասել «այո», 

Մինչդեռ ես «ոչ» եմ բղավում... 

 

-Երբ ես՝ խելահաս ու հասուն արդեն, 

Երեխայի պես այն եմ դուրս տալիս, 

Ինչ տան գաղտնիք է. 

Փոքըր տան թե մեծ,- 

Մի՞թե նույնը չէ... 

 

-Երբ իմ սիրածից չհիասթափված, 

Ավելին՝ նրան դարձյա՛լ սիրելով՝ 

Հափըշտակվում եմ նորահայտ մեկով... 

 

-Երբ ես հենց այսպե՛ս անկեղծանում եմ՝ 

Ի՛նքս էլ, ա՜խ, ի՛նքս էլ լավ հասկանալով, 

Որ արդեն այսչափ անկեղծանալուց 

Մինչև երջանիկ հիմարությունը 

Կես քայլ է միայն... 

 

-Հուսահատվում եմ նաև ա՜յն բանից, 

Թե որքա՞ն պիտի դեռ հուսահատվեմ 

Ինքըս ինձանից...