ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Իսկ քարածու՜խը...

 

Երբ նա վառվում է

Ձմեռվա ցրտին,

Հին վառարանում,

Եվ ձյունն է դրսում կրկնում ինքն իրեն,- 

Լինում է այնպես,

Որ՝ մեկ էլ տեսար՝

Սոսափն եմ լսում ա՛յն անտառների,

Որոնք բյուրհազար տարիներ հետո

Այս քարածուխին պիտի վերածվեն.

Եվ գազանների ոռնոցն եմ լսում

Այդ անտառների անեզրության մեջ.

Եվ ձայնը նաև

Իմ նախա-նախա-նախապապերի,

Որ որս են անում այդ անտառներում,

Որ մերկանդամ են

Եվ ունեն դեռ պոչ,

Բայց անկարող են այլևըս ապրել

Լռին խավարում կույր անձավների,

Ինչքան էլ դրանք թվան ապահով:

 

Ու հասկանում եմ,

Որ սերվել եմ ես

Դե՛ռ այն ժամանակ, հե՛նց այն ժամանակ...