ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Լռին շրթերըս մի բույն են դառնում,

Ուր թուխս է նստում քմծիծաղն ինքը...

 

Նայում եմ, սակայն ոչինչ չեմ տեսնում:

Ու թե տեսնում եմ`

Միայն ինքըս ինձ...

 

Վաղուց այր հասուն`

Զգում եմ հանկարծ,

Որ ես տակավին հասակ եմ առնում,

Ինքըս մի գլխով բարձրանում ինձնից...

 

Վստահությունը ստվերս է դառնում

Կամ առաջնորդըս:

 

-Արհամարհա՛նքս է: