ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ճերմակել է նորից աշնան դաշտը դեղին-

Կրկին ձյունն է իջնում անհունորեն խաղաղ,

Ամեն աղմուկ ու ճիչ թվում է անտեղի,

Անհարիր է թվում ամեն մի աղաղակ...

 

Սակայն գիտես, որ այս խաղաղության ներքո -

Անհարազատ, օտար աշխարհներում,

Ինքն իրենից հոգնած, ինքն իրենից դժգոհ

Մի մութ փոթորիկ է գաղտնի հևում:

 

Գիտես, որ աշխարհում - քո աշխարհից հեռու,

Որքան էլ որ ձմռան երկինքն է անկայծակ,

Կայծակներ են սակայն պահվում մութ ամպերում,

Որպես գալիք կռվի բոցահարույց կայծհան:

 

...Սակայն գիտես նաև, որ ձմեռից հետո

Իր հաղթական տոնով միշտ մայիսն է գալիս,

Որ արկերով դաժան և վառոդի ծխով

Չի ընդհատվում երբեք շունչը դարի: