ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ասել քեզ չե՞մ սիրում... Ինչի՞ համար սակայն

Խենթանում եմ անգամ ես այն մտքից,

Թե կարող ես ինձնից դու հեռանալ հանկարծ,

Թե կարող ես սիրել ուրիշ մեկին:

Չե՞մ կարոտում ասել... Սակայն ինչո՞ւ, ինչո՞ւ

Գիշերային մի ուշ, մի խենթ պահի

Սիրտս աղոթքի պես անունդ է մրմնջում,

Կարոտում է ձեռքին քո փայփայիչ:

Չե՞մ ձանձրանում ասել... Բայց ինչո՞ւ է հանկարծ

Սիրտըս տենչում ինչ-որ հեռավորի,

Նրան, որ միգուցե ոչ եղել է, ոչ կա,

Նրանց, որ ցնորք է միայն թովիչ:

Ասել սիրո՞ւմ եմ քեզ... Սակայն ինչո՞ւ հաճախ

Ես տխրում եմ, թախծում միշտ անառիթ,

Դժգոհում եմ ինձնից՝ չունենալով պատճառ,

Նայում եմ քեզ, ժպտում բայց օտարին:

Հանելո՞ւկ է արդյոք, առեղծվա՞ծ է միթե...

Հասկանում եմ ես քեզ, սիրտ իմ խելառ.

-Երջանկությանն ես քո դու վարժըվել արդեն

Եվ դժգոհ ես քեզնից միայն դրա համար...