ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

...Երբ հարգում են հիշատակը հանգուցյալի՝

Ընդունված է չանդրադառնալ: Սակայն ինչպե՞ս, ինչպես լռե՞լ,

Երբ բովանդակ զարհուրանքը մոտ անցյալի

Կամենում են երկրի վրա նորից փռել,

Կամենում են կրկին հանել հրապարակ,

Լույս ընծայել նոր վարիանտով, հավելվածով արյունալի,

Կամենում են նորից նրանք,

Որոնք ձայնը կախարդական քո քնարի

Խլացրին բիրտ խուժանի քրքիջի մեջ...

 

Հոկտեմբերը մեզ առհավետ փրկեց մահվան ճիրաններից:

Ավանդական մեր դաշտերում հնչեց նորից

Քո «Հորովելը» քաղցրալուր,

Պտղավորվեց «Ծիրանի ծառը» քաղցրանուշ,

Եվ «Անտունին» քո հանճարեղ,

Սրտակեղեք ծանոթ երգը «տնավարի»,

Թովիչ դարձավ էլ ավելի՝

Դադարելով կյանք լինելուց

Եվ մնալով լոկ իբրև երգ,

Լոկ եղանակ չնաշխարհիկ:

Բայց աշխարհին

Սպառնում են այսօր նորից կոտորածով:

Ատլանտյանով դեպի Բոսֆոր, Մարմարա ծով,

Թավալվում է մի մութ ալիք:

Հոխորտանքով ամոթալի՝

Յաթաղանն են փոխարինում ատոմային արկով նրանք,

Ենիչերին՝ էքսպերտով,

Կավե բերդը՝ «Թռչող բերդով»,

Եվ մահիկը՝ արշավանքով խաչակրաց:

Սակայն մարդը իր դարավոր խաչը կրած

Շպրտել է արդեն մի կողմ՝ Չինաստանից

Մինչև Վարշավ և Վարշավից մինչև Աթենք...

Եվ թող հիմա «Հորովելը» քո հանճարեղ

Թող որ փռվի մեր արտերին,

Իբրև սիմվոլ խաղաղության,

         Իբրև բարիք,

                   Իբրև ցորեն:

Թող փառավոր կվարտետդ քո համբավը հեռուն տանի:

Մենք հանգիստ ենք վաղվա հանդեպ.

Հին աշխարհի պատառոտվող խավարի դեմ՝

Մեր երկիրը «քելեր-ցոլեր»: