ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

         Ինչ որ անում եմ՝

         Կրքով եմ անում,

         Անում եմ թափով,

         Եռանդով ամբողջ՝

         Վատնելով ավյուն,

         Ծախսելով արյուն,-

 

Անտարբերության թշնամին եմ ես,

Անհա՛շտ-անզիջո՛ւմ-մոլի՜ ոսոխը:

 

Բայց երբ աշխարհի բյո՜ւր գոտիներից

Աշխարհ է հաշվվում լոկ երկու բևեռ,

Բայց երբ աշխարհի բյո՜ւր երանգներից

Աշխատում են լոկ սևն ու ճերմակը,

Բայց երբ աշխարհի բոլո՜ր բառերից

Երկուսն են խոսում՝ լոկ «ոչ»-ն ու «այո»-ն,

Ջերմաստիճանըս - անզոր զայրույթից -

Հասնում է նույնիսկ քառասունմեկի,

Ցավըս դառնում է կեղեքիչ մրմուռ,

Ու ես՝ թշնամի՛ս անտարբերության,

Անտարբերության ոսո՛խըս մոլի,

         երևակայե՜ք,

Գերադասում եմ... մնալ ձեռնըպահ:

 

Սակայն այնպե՜ս եմ մնում ձեռընպահ,

Որ պերճախոս է «չէ»-ից ու «հա»-ից...