ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Խե՛ղճ ու անխի՜ղճ իմ սիրելի,

Այսուհետև միշտ թպրտա

Հզոր ձեռքում ամենասուրբ այն զորության,

Որ բառերի ցուցակի մեջ կոչվում է «խիղճ»:

Եվ թպրտա երջանկորեն՝

Քեզ զգալով երանելի:

 

Ես՝ ի ծնե երանելիս,

Երանի եմ տալիս և քե՛զ,

Եթե պիտի այսօրվանից գերի ընկնես

Ու չազատվես,

Ու չուզենաս գեթ մի վայրկյան

Ազատվել այդ սակավադեպ գերությունից:

Այնժամ միայն կհասկանաս քո ջղերով,

Թե կա մի տեղ, ուր խրատը ձանձրալի չէ,

Եվ քարոզն էլ չի սպանում երգ ու տաղին:

Այնժամ միայն դու դիտապաստ քո մազերով կհասկանաս

Ճառագայթի շիտակությունն ավանդական,

Նաև նրա նմանությունն ասեղի հետ:

Եվ քանի որ թելն է մտնում ասեղի մեջ,

Ոչ թե ասեղը թելի մեջ.

Եվ քանի որ գալարվողը թելն է միայն,

Ոչ ասեղը.

Եվ քանի որ, եթե պետք է,

Ասեղով են ծակում, ոչ թե նրա թելով,-

Ուրեմն այսօր և հավիտյան թող ասեղը կոչվի և խիղճ,

Իսկ սիրելի՛ս, խե՜ղճ սիրելիս,

Դու մի՛ հոգա թելի համար.

Թելը կգա, քեզ կգտնի,

Ինչպես մեղքն է մարդուն գտնում...

Եվ դրանով դու չես դառնա

Ու չես կոչվի երբեք Դերձակ:

Դու կդառնաս ու կկոչվես Արվեստագետ,

Որ մի հոգնած-ազնիվ պահի

Կարող է և իջնել... խրատ տալու ցածրությանը,

Որովհետև այդ ցածրության լայնածավալ արոտներում

Եթե անգամ ծիլ է տալիս,

Ավա՜ղ, արմատ չի հաստացնում խիղճ ասվածը:

Թե քո ջղերն այդ արմատի մազանոթներն են տարածուն,

Ու երբևէ չեն քաղհանվի,

Ու չեն լինի արմատախիլ,

Ուրեմըն այժմ և հավիտյան երանի՜ քեզ,

Իմ խղճով ու խեղճ սիրելի...