ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ու եթե հայր եմ ամենից առաջ,

Ինչպե՞ս չխոսեմ զավակներիս հետ,

        Նրա՛նց հետ,

        Ովքեր եկել են արդեն,

        Առավել՝ նրա՛նց,

        Ովքեր պիտի գան:

 

        Հոգնած խրատից,

        Քարոզից զզված՝

Ես հարգալից եմ նայում կտակին,

Թերևս - ո՜վ գիտի - լոկ այն պատճառով,

Որ դա արվում է կյանքում մե՛կ անգամ,

        Ինչպես ես՝ հիմա:

 

Եվ այն, ինչ որ ես ուզում եմ ասել,

        Գիտեմ շա՜տ վաղուց,

        Եվ այնքա՛ն վաղուց,

Ինչքան շաբաթվա օրերը գիտեմ

Կամ ամիսների անունը:

                        Սակայն

Այսօր եմ ուզում և պիտի ասեմ,

Քանզի հույս ունեմ, թե այսօր դուք ինձ

Կարող եք լսել թեկուզ և այնպես,

Ինչպես լսում են անձրևի ձայնը,

        Քամու հռինդը,

        Աղմուկն անտառի -

        Ուզած թե չուզած,

        Կամա-ակամա...