ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Անտարբերությո՜ւնը...

Ուխտյալ թշնամու պես հետևում է նա ինձ,

Բուսնում խոտի՛ նման,

Թառում փոշու՛ նման,

Խեղդում խորխի՛ նման։

(Գերանդի՜ եմ դառնում,

Խոզանա՜կ եմ դառնում,

Հա՜զ եմ դառնում):

 

Եթե կարճակոճըղ իր հասակը ներեր

Ու ձեռքը հասցըներ իմ կոկորդին բարակ՝

Խեղդամահ էր արել նա ինձ վաղո՜ւց։

(Եվ մինչ նա շարունակ ձեռքն է մարզում-վարժում,

Ես էլ աշխատում եմ հասակ նետել անվերջ):

 

Իմ բերանն է փակում հազա՜ր ու մի ձևով,

Իր համբույրո՜վ անգամ,

Սո՛ւտ համբույրով նույնիսկ։

(Եվ մարմինս է դառնում համատարած բերան,

Ու բերանըս փակող համբո՜ւյրն անգամ, նա՛ էլ,

Որ... ես խոսքըս խոսեմ,

Ասելիքըս ասեմ

Եվ դրանով մարդուս ի՛ր դասի մեջ դասեմ,

Մեզ ասո՜ւն են ասում, 

Ո՛չ անասուն)...

 

Ա՜խ, այս մշտափոփոխ-ինքնաբեկող,

Ամե՜ն ինչի տակից միշտ դուրս եկող

Անտարբերությո՜ւնը,

Որ հիմա էլ արդեն, երբ այլ հնար չունի,

Աշխատում է մի կերպ ինձ ներշնչել,

Թե խոսելը նույնն է, ինչ... ստելը։

(Ու ես ծա՜նըր-ծա՜նըր լռությունը

Բարձրացնում եմ խոսքի աստիճանի։

Ու ես ծա՜նըր-ծա՜նըր խոսքը իջեցնում եմ,

Դնում պատվանդանին քար լռության,

Եվ այդ մթությունից ծնվում է այն բիճը,

Որ սերում է սիրո՜ւց,

Բայց ո՛չ երբեք պարտքից, 

Ու կարճ կոչվում է Ճիշտ,

Երկար՝ Ճշմարտություն):

 

...Եթե ինձ ծնողը ինձ չի ուզում պահել,

Թող որբանոց հանձնի, վնաս չունի՜։

(Շա՜տ ավելի լավ է որբ մեծանալ,

Քան թե ամբողջ կյանքում ապրել միշտ ո՛րբ)...