ՁԵՐ-ԾԱՆՈԹՆԵՐԸ
ԷՇԸ
Ով ստեղծեց գազաններին,
Թռչողներին, վազաններին,
Ամեն մեկին անուն դրեց,
Անուն դրեց
Ու խնդրեց`
Չմոռանալ անունն իրենց:
Եվ ցրվեցին ու հեռացան,
Անունն իրենց չմոռացան:
Միայն մեկը եկավ ձորից,
Իր անունը հարցրեց նորից:
Ստեղծողը քնքշանքով
Ասաց. «Էշ է անունը քո»:
Էշը գնաց:
Երկու օրից
Վերադարձավ էշը նորից.
Մոռացել էր իր անունը:
Նորի՛ց գնաց,
Եկավ նորի՛ց,
Ու կրկնվեց նորից նույնը.
Մոռացել էր իր անունը:
«Քո անունը Էշ է, Իշուկ:
Երկու տառ է, ո՞նց չես հիշում»:
Բայց այդպես էլ նա չհիշեց,
Ու ետ եկավ մի օր նորից:
Եվ այս անգամ մի լա՜վ քաշեց
Ստեղծողը ականջներից:
Քաշեց, ասաց. «Անունդ Է՜շ է»,
«Անունդ Է՜շ է»,- ասաց, քաշե՜ց:
Եվ այն օրից խելոք էշը
Իր անունը արդեն հիշեց.
Էլ հարցնելու կարիք չկար,
Բայց ականջը... մնաց երկար: