ՄԱՐԴԸ-ԱՓԻ-ՄԵՋ
ՔՐՏՆՈՒՄ ԵՄ
Ես քրտնում եմ՝
Ինչպես որ նա, ինչպես որ դու.
Այստեղ մեր մեջ՝ արդեն ո՛չ մի տարբերություն:
Ես քրտնում եմ
Տաք քրտինքով՝
Տապի՜ց,
Տոթի՛ց,
Պաղ քրտինքով՝
Ե՛վ սարսափից,
Ե՛վ ամոթից:
Ես քրտնում եմ և ամոթից,
Երբ ես կուշտ եմ, դու՝ անոթի,
Երբ ես՝ սխալ, իսկ դու ճիշտ ես,
Երբ կարծեցյալ ծանըր վիշտըս
Քո վշտի դեմ լոկ փետուր է.
Մինչ կաթում է իմ կտուրը՝
Տանիք չունի տունըդ մի՛շտ էլ:
Տաք քրտինքն է հոգիս պատում,
Երբ ինձպեսին ինքս եմ դատում:
Ամաչում եմ իմ անտեղի կոշտությունից,
Իմ պատճառով խիստ խորացած գժտությունից,
Դիտավորյալ, ոչ թե անկեղծ հաշտությունից:
Ամաչում եմ ու քրտնում եմ այն ժամ նաև,
Երբ - լինում է - սիրտ չեմ անում
Իմ իսկ սրտի խորքը նայել,
Նայել - և ի՜նչ՝
Հանկարծ զգալ,
Որ չեմ սիրում, այլ խաղում եմ,
Որ չեմ աղում, այլ մաղում եմ,
Որ չեմ ատում, այլ պարզապես նախանձում եմ,
Եվ շոյում է մեղք գործածի թախանձումը,
Ու ստում եմ, թե իբըր ես հավատում եմ,
Չե՛մ հավատում - հավատացող ձևանո՜ւմ եմ...
Սակայն կյանքում շա՛տ ավելի ես քրտնում եմ ուրիշի՜ տեղ,
Թեպետ գուցե չի երևում իմ քրտինքի աղի շիթը:
Ուրիշի՛ տեղ,
Երբ որ մի բան մտածում են,
Բայց ասում են բոլորովին ուրի՜շ մի բան
Եվ չեն զգում, որ այդպես է հասնում ահա
Ա՛յն դանակի բթացումը,
Որով մարդիկ այգու նման կյանքն են էտում:
Ուրիշի՛ տեղ,
Երբ նրանք չեն կշռադատում -
Կատարում են լոկ հրաման,
Ասես ուսին գլո՛ւխ չունեն,
Այլ շուռ տված մի ջրամա՜ն...
Ես քրտնում եմ ուրիշի՛ տեղ,
Երբ որ նրանք իրենց ուժը...
Բայց այս մասին՝ ուրի՛շ անգամ,-
Չէ՞ որ ինձ պես անզգույշը...
Իմ այս վախկոտ-զգուշավոր մտքի համար՝
Ես քրտնում եմ նաև հիմա
Եվ մտածում,
Թե ինչի՞ց է քրտնում մարդը:
Ի՞նչ եք կարծում:
Ինձ թվում է՝
Ա՛յն պատճառով
Եվ այնժամ է քրտնում մարդը,
Երբ որ օդը պակասում է:
Ձեզ թվում է,
Թե ամոթի կամ սարսափի զգացումը
Իմ ասածին հակասո՞ւմ է...
Մոսկվա
04, 17.VI.1957թ.