ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Իր արդուզարդից օրը մերկացավ ՝

Խափշիկուհու պես,

Ու մնաց այնպես, ինչպես կար` սևո՜ւկ։

Աստղերը վերում`

Շնիկների պես,

Պպզեցին կրկին։

Ցրտեց։

Լույսերը հետո՛ կվառվեն։

 

Օրվա այս պահին

Մեղք է զբաղվել որևէ գործով։

Մեղք է մինչև իսկ շոյել ու սիրել։

 

Թո՛ղ զսպանակված ու ամենամուտ լռությունը գա,

Ու նրա շնչից`

Թոքերի նման դանդա՜ղ ուռչելով`

Ամանեղենը թո՛ղ խոհանոցում ինքն իրեն զնգա,

Իսկ քարանձավում մեր ականջների 

Թո՛ղ չղջիկի պես ձայները քնեն,

Եվ աստվածները զարթնեն մեր հոգում`

Մեզ հաշտեցնելով ցրտին ու մթին...

 

Ի՛նչ լավ է, որ դու

Չես ապրել սիրո արվարձաններում

Եվ միայն նրա կենտրոնը գիտես:

 

Ի՜նչ լավ է, որ քո 

Նորաձևորեն դիզված մազերում

Ունես հնաբույր բարության հետքեր`

Թելեր սպիտակ։

Ի՜նչ լավ է, որ դու լռում ես կողքիս`

Անտառաբնակ աքիսի նման,

Իսկ քո տամկացած աչքերում հիմա

Թառում են ահա փոքրիկ փասյաններ...

Ափսո՜ս... ուրեմըն` լույսերն են վառվում։