ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Պատահում է և... շա՛տ հաճախ,

Մարդ մտովին կրակում է իրեն վրա՝

Հստակ ջրի կամ հայելու,

Ինչ-որ մեկի աչքերի մեջ արտացոլված իր պատկերին,

Եվ տեղն ու տեղն սպանվում է:

Բայց մնում է նրա երկրորդ օրինակը՝

Ինքն է մնում - մնում ենք մենք։

 

Եվ ինքներըս առանց ողբի մեզ թաղելով՝

Սկսում ենք ապրել նորից

Նախ՝ բուսական-կենդանական,

Իսկ բյուրավոր դարեր հետո՝

Նաև մարդու կյանքով ծանր ու դժվարին։

Եվ տևում է այս ամենը

Անծայրածիր մի պահ գուցե,

Գուցե շաբաթ մի անսահման

Կամ թերևըս մի կարճ տարի...

 

Տե՜ր իմ աստված, դու լա՛վ գիտես,

Թե ես քանի՜-քանի՜ անգամ

Այս սրախիճ - տատասկապատ ճանապարհը

Կրկընել եմ ոտաբոբիկ։

Եվ հոգնե՛լ եմ,

Շա՜տ եմ հոգնել

Թե՛ ինքըս ինձ սպանելուց,

Թե՛, առավել, վերապրելուց...

Եվ կարիք կա՞,

Որ ես նորից նու՛յնը փորձեմ՝

Այս անգամ էլ ինքս ինձ վրա կրակելով

Ա՛յս աղջըկա աչքերի մեջ։

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Փակի՛ր աչքերդ, սիրելի՜ս.

Սարսափով եմ ես մտածում,

Որ կարող է այս անգամ էլ ե՛ս չսպանվեմ,

Այլ... ավիրեմ քո՛ աչքերը...

 

Փակի՜ր աչքերըդ, սիրելի՛ս...