ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Քո քաղցրությունն աշունի վիճակվել է հիմա ինձ,

Երբ դեռ գարուն է այստեղ՝ իմ կրծքի ներքո:

Աշնանաբույր-դեղնաթույր այս մետաքսի շորը քո

Այնպես լավ է քեզ սազում, դարձնում այնպես հմայիչ:

 

Ինչպե՞ս կոչել՝ չգիտե՛մ, բայց սա ինչ-որ մի կապ չի՝

Այս քո աշունը շռայլ ու ջերմությունն իմ գարնան:

Ա՜խ, թե անցյալըդ հանկարծ մի դեղնաթույր շոր դառնա

Ու վա՛ր սահի, ընկնի՛ ցած, քեզ այլևս չկպչի՛...

 

Քո անցյա՜լը... Չհիշե՛նք: Եկ աշնան պես եղիր բաց,

Առատաձեռն՝ աշնան պես, աշնան նման՝ պտղատու.

Եկ մաճառի՛ց չխոսենք - աշնա՜ն գինու կթղա տուր,

Թեպետ արդեն՝ դեռ չըմպած՝ ես գինով եմ ու հարբած:

 

...Դրսում աշուն է դեղին, տերևաթափ է հիմա,-

Աշխարհո՜վ մեկ տարածված քո ստվերն է դա կարծես.

Քե՜զ եմ տեսնում ամենուր, դո՞ւ ես՝ աշո՜ւն ես դարձել,

Անծայր աշո՜ւն ես դարձել ու քաղցրացել ինձ համար...