ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ես գիտեմ, որ դու հաճախ ես հիմա

Մոտենում ձեր տան հայելուն շքեղ,

Անծանոթ, օտար մի կնոջ նման

Դիտում ես երկար, զննում ինքըդ քեզ:

 

Մազերդ ես շտկում, հանդուգըն մի փունջ

Ձեռքով մղելով ականջիդ ետև,

Մարմարե վիզըդ ափերով շփում

Ու ժպտում ես քեզ անփույթ ու թեթև:

 

Հարդարում ես դու հագուստըդ այրող,

Որ գրկում է քեզ սիրահարի պես:

Նայում ես մերթ մեղմ, մերթ՝ հրավիրող,

Մերթ՝ չարաճճի, մերթ՝ համեստ ու հեզ:

 

Դառնում ես այս կողմ, դառնում ես այն կողմ,

Կրնկիդ վրա պտույտ ես տալիս

Ու նորից ժպտում, ժպտում ինքնագոհ,-

Ինքըդ չափազանց քեզ դուր ես գալիս:

 

Ինքըդ քո աչքում ուրիշ ես դարձել,

Այնպե՛ս չես քնում, վեր կենում, գնում...

Ինչ-որ բան հանկարծ փոխվել է կարծես,

Թե ի՞նչ է փոխվել, պարզ չես հասկանում:

 

Թե ի՞նչ է փոխվել, ես գիտեմ, անգի՛ն.

Մի՛շտ, ամե՜ն անգամ այդպես է լինում,

Երբ քեզ պես համեստ ու խոնարհ մեկին 

Ինձ նման մի խենթ, ինձ նման մի գիժ

Առանց խոսքերի իր սիրտն է բանում...