ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Գարո՜ւն է...

 

Փողոցով անցնում ես ակամա ժպտալով,

Ժպտալով ալիքվող մայթերին,

Շենքերին, որ իրենց վարդագույն տուֆ քարով

Թվում են քեզ այսօր անթերի:

 

Ուզում ես մոտենալ, մի բարի խոսք ասել

Գլանակ վաճառող ծերուկին,

Քեզ դիմող կոլխոզնիկ քեռու հետ սկսել

Մի զրույց սրտառուչ-սրտագին:

 

Թվում է՝ ծանոթ են անծանոթ այս կանայք,

Մտերիմ՝ աղջիկներն այս ջահել.

Թվում է՝ բոլո՜րն էլ քեզ պիտի հասկանան

Եվ նույնիսկ... կարող են քեզ սիրե՜լ...

 

Գարուն է...