ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Դու եկել ես նորից, եկել այնպես հանկարծ,

Ինչպես սիրեցիր ինձ և ինձ հմայեցիր,

Նույն հասարակ ու պարզ քո զգեստը հագած՝

Հանկարծ հարց ես տալիս.

                        - «Ինչո՞ւ ինձ սիրեցիր»:

 

Ես չգիտեմ, անգի՛ն: Նրա՛ համար գուցե,

Որ այդ պահին հանկարծ վառարանում ձեր հին

Կրակը փուլ եկել և իր լույսն էր գցել

Քո մտորուն դեմքին ու կեռ թարթիչներին:

 

Նրա՛ համար գուցե, որ ծխանում պատի

Քամին կարծես խոսեց աղջըկական ձայնով,

Եվ հալոցքի մի պաղ, մի անդրանիկ կաթիլ

Ջրհորդանից պոկվեց, ընկավ մայթին ծանոթ:

 

Նրա՛ համար գուցե, որ ձմռանը հանկարծ

Ամռան բուրմունք առա շքեղ քո վարսերից:

Նրա՛ համար գուցե, որ քեզ սիրտըս ցանկաց,

Բայց ինձ թվաց, թե դու... թե դու ինձ չես սիրի...

 

Ախ չէ՜, նրա՛ համար... Բայց իբրև պարզ զգեստ,

Նայի՛ր, ձյունն է ծածկել անցած հետքերն հիմա,

Եվ ուրախ եմ, անգի՛ն, որ սիրում եմ ես քեզ

Ու չեմ կարող ասել՝ ինչի՞ համար: