ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Միևնույն է, թե հիմա որտեղ ես մաշում

Քո կոշիկները նրբին և քո սիրտը ժանտ,

Իսկ ես այն օրն եմ միայն անմոռաց հիշում,

Երբ սիրով եմ անվանել քեզ «իմ հարազատ»:

 

...Մոռացել եմ ամեն բան, ինչ սիրտ է մաշում,

Ինչ կոպտորեն եղծում է պատկերըդ գերող,

Ու մտքիս մեջ քեզ նորից անեղծ եմ հիշում,

Որ մտովին քեզ շոյեմ սիրող ձեռքերով:

 

Բայց մոտիկից, ես գիտե՛մ, ո՜ղջը կցնդի,

Ողջն անիմաստ կդառնա խաղով քո հիմար,-

Դու հեռվի՜ց ես հարազատ սիրող իմ սրտին,

Ես պատրաստ եմ լոկ հեռվո՛ւմ ապրել քեզ համար...

 

Գիտեմ՝ այստե՛ղ, ինչ-որ տեղ ինձ մոտ են մաշվում

Քո կոշիկները նրբին և քո սիրտը ժանտ,

Բայց և գիտեմ... ու հեռվո՛ւմ, հեռվի՜ց եմ հաշվում

Քեզ վերստի՛ն սիրելի, նորից հարազա՛տ...