ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Աչքերըս միշտ լույսի սովոր՝ 

Ես հիմա տանջվում եմ խավարից. 

Ես՝ վարժված ոստանիկ կյանքի՝ 

Զրկված եմ և մոտիկ գավառից։ 

Երեկվա իմ վարդավառից 

Ի՞նչ մնաց - այս շապի՜կըս թաց, 

Կախվելու մի պարա՜ն մնաց 

Իմ սիրո հարուստ ավարից։