ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Բախտ էր մեզ համար՝ խաղալ ջրերում

Ու երջանկություն՝ ցեխոտել իրար,

Թեպետև տանը մեզ չէին ներում

Մեր այդ մանկական հաճույքի համար:

 

Ճիշտ է, մենք իրար ցեխոտում էինք

Եվ դրա համար ծեծ էինք ուտում:

Բայց նրանք ինչպե՞ս, ո՞նց չգիտեին,

Որ մեր շորն էինք միայն ցեխոտում:

 

Հետո, հիշո՜ւմ ես, մաքո՜ւր շապկի տակ

Պղտորվեց զուլալ մանկական հոգին՝

Աղարտվեց մեր հին երազը հստակ,

Չկշտամբեցին սակայն ոչ մեկիս...