ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Իրիկունն է իջնում: Արևը հանգչում է,

Գիշերվա մութ շունչն է խստանում:

Մթան հետ գալիս ես, հայացքով կանչում ես

Եվ վայելք ու սեր ես խոստանում:

 

Լույսերը վառվում են: Դու լույսըս մարում ես

(Ուզում ես, որ նստենք մթան մեջ),

Մերթ տալիս անունըս, մերթ կրկին լռում ես,

Տիրաբար շրջում ես իմ տան մեջ:

 

Գալիս է գիշերը: Փակում եմ փեղկերը

(Չմրսես գիշերվա պաղ հովում):

Կարծես թե մեր հանդեպ իր գործած մեղքերը

Զղջալով ՝ ինքը կյանքն է քավում...

 

Չէ՛, սո՜ւտ է. մենա՛կ եմ, առա՛նց քեզ, առանձի՛ն,

Եվ այս էլ խաբկանք է մի ոսկե,

Որով դու խաբվելով ապրում ես առանց ինձ,

Եվ ես էլ... չեմ մեռնում առանց քեզ: